از شبکه کامپیوترهای متصل تا شبکه اشیاء متصل (اینترنت اشیاء)

“از شبکه کامپیوترهای متصل تا شبکه اشیاء متصل” عنوانی است که اتحادیه اروپا در سال ۲۰۰۹ برای کنفرانسی که در زمینه اشیاء هوشمند و یا با تسامح، “اینترنت اشیاء” برگزار می کرد انتخاب نمود.

اصطلاح “اینترنت اشیاء” اولین بار توسط کوین اشتون در سال ۱۹۹۹ به‌کاربرده شد^[۱] (Gubbi, Buyya, Marusic, and Palaniswami 2013) او جهانی را توصیف کرد که در آن اشیاء برای خود هویت دیجیتالی داشته و می‌توانند به‌وسیله حس‌گرها به اینترنت متصل شوند و به کامپیوترها اجازه دهند که آن‏ها را سازمان‌دهی و مدیریت کنند.

اینترنت اشیاء قابلیت اتصال را از دستگاه‌ها و ماشین‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات (مانند رایانه، موبایل، تبلت و…) فراتر برده و آن را به حوزه‌های دیگر مانند خودرو، منزل، زیرساخت‌های شهری، سلامت و … گسترش می‌دهد؛ درواقع اینترنت اشیاء علاوه بر دو بعد هرزمانی و هرمکانی اینترنت، بعد هر شیء را نیز به آن اضافه کرده است. امروزه اینترنت اشیاء به‌عنوان یک اصطلاح فراگیر و مشهور، برای نشان دادن سناریوهایی که گستردگی اتصالات اینترنتی و قدرت محاسبات، خیل عظیمی از اشیاء، دستگاه‌ها، حس‌گرها و دیگر وسایل روزمره را در برمی‌گیرد استفاده می‌شود. (Internet society 2015)

 

 

پیش‌بینی می‌شود که تعداد دستگاه‌های متصل به اینترنت در سال ۲۰۲۰ بین ۲۰ تا ۱۰۰ میلیارد دستگاه باشد! این دستگاه‌ها حجم عظیمی از داده را تولید می‌کنند که برای انواع تحلیل‌ها بسیار مغتنم و قابل‌استفاده است. شرکت بین‌المللی داده (International Data Corporation) پیش‌بینی کرده است که تا سال ۲۰۲۰ جهان دیجیتال ۴۴ زتابایت (تریلیون گیگابایت) داده به دست خواهد آورد که ۱۰ درصد از این حجم بسیار عظیم را دستگاه‌های حاصل از اینترنت اشیاء تولید خواهند کرد. علاوه بر آن، پیش بینی شده است که سهم ۵۹۱ میلیارد دلاری این فناوری در سال ۲۰۱۴ به ۱٫۳ تریلیون دلار در سال ۲۰۱۹ خواهد رسید که رشدی حدود ۱۷ درصد در هر سال را تجربه خواهد کرد. (Verizon 2016)

این آمارها نشان از پیشرفتی شگرف در دنیای دیجیتال و گشوده شدن پنجره ای جدید از فرصت ها و چالش ها، پیش روی اداره کنندگان جوامع دارد که ذهن هر خط مشی گذار یا حکمرانی را درگیر خود خواهد کرد!

 

پاورقی:

[۱] کوین اشتون که به صورت متمرکز در زمینه RFID ها پژوهش می کرد، اصطلاح اینترنت اشیاء را برای نشان دادن قدرت و توان تگ های شناسایی امواج رادیویی (RFID) به کاربرده شده در زنجیره تأمین یک شرکت برای متصل شدن به اینترنت باهدف شمارش و ردیابی کالاها بدون مداخله انسانی استفاده کرد.