نقش پل باران (Paul Baran) در پیدایش اینترنت
نقش پل باران (Paul Baran) در پیدایش اینترنت
پیدایش اینترنت را نمیتوان حاصل کار یک شخص دانست. بااینحال پل باران (Paul Baran) ازجمله کسانی است که نقش به سزایی در پیدایش اینترنت داشته است. وی که از اعضای اصلی اندیشکده رند بود، در اوایل دهه ۶۰ میلادی و در دوران جنگ سرد پژوهشهای خود را در فناوری ارتباطات آغاز کرد. مسئله باران این بود که چگونه شبکه سراسری تلفن آمریکا را در برابر حمله اتمی شوروی مقاوم سازد.
باران در سال ۱۹۲۶ در لهستان متولد شد و در۱۹۲۸ به والدینش در ایالاتمتحده پیوست. وی پس از ورود به اندیشکده رند، با مسئلهی مقاومسازی شبکه ارتباطی مواجه شد. میان وزارت دفاع ایالاتمتحده (صدور فرمان)، مرکز کنترل و لانچر موشکها، شبکه ارتباطی بود که امکان قطع ارتباط در زمان نیاز به پدافند موشکی وجود داشت.
باران طی مقالاتی مبانی ارتباطی اینترنت امروزی را بنا نهاد. ابتکار وی این بود که اولاً معماری شبکه را حالت متمرکز به شبکه توزیع یافته ارتقاء داد و ثانیاً در خصوص جریان اطلاعات در شبکه طرحی داد تا طی آن اطلاعات بهصورت قطعات و بستههای کوچکتری تقسیم شود و بستههای اطلاعاتی در مسیرهای متعددی جریان یابند و نهایتاً در مقصد تجمیع شوند. بدین ترتیب هم شبکه ارتباطی را مقاوم ساخت و هم جریان اطلاعات بر بستر شبکه را.
باران از کار سلولهای مغزی انسان بهعنوان الگو استفاده کرد، او معتقد بود: وقتی بخشی از سلولهای مغزی از بین بروند، شبکه عصبی از آنها دیگر استفاده نمیکند و مسیر دیگری را در مغز انتخاب میکند. از دیدگاه وی این امکان وجود دارد که شبکهای با تعداد زیادی اتصالات برای تکرار ایجاد شوند تا در صورت نابودی بخشی از آن، همچنان بهصورت مجموعهای بههمپیوسته کار کند.[۱]
سه نوع شبکه متمرکز، غیرمتمرکز و توزیع یافته در طیفی از ایمنی قرار میگیرند.
عکس ۱: سه ساختار متفاوت از نحوه اتصال شبکهها، مدل متمرکز، نیمهمتمرکز و توزیع یافته[۲]
تا نیمه دهه ۶۰ میلادی کسی به نظرات او توجهی نکرد، تا اینکه در سال ۱۹۶۵ نیروی هوایی آمریکا به نظرات او علاقهمند شد و پنتاگون با سرمایهگذاری در طراحی و ساخت شبکهای بر اساس نظریات او موافقت کرد.
[۱] Bygrave, L. A., & Bing, J. (Eds.). (2009). Internet governance: Infrastructure and institutions. Oxford University Press on Demand.
[۲] مدل پیشنهادی باران، توزیع یافته (شبکه سمت راست) هست که در صورت اختلال در یک گره، ارتباط سایر گرهها محفوظ ماند.
مطالب مرتبط: