برای روشن شدن چرایی این موضوع بایستی به مهمترین تفاوت بازی های رایانه ای با فیلم اشاره نماییم و آن سناریو آن ها است:
سناریو، یکی از مهمترین بخش های بازی های رایانه ای است که به بازی از لحاظ فرهنگی و هنری جهت می بخشد. در فارسی، گاهی اوقات، سناریوی بازی را بازی نامه نیز می نامند. سناریوی بازی، در واقع، درون مایه ی فرهنگی بازی را تامین می کند و بازیکن را در راستای هدفی که در پس سناریو نهفته است، هدایت می نماید.
سناریوی بازی، در جذب و یا دفع مخاطب نقش ویژه ای دارد و باید به گونه ای نگارش شود که بازیکن را به ادامه دادن بازی ترغیب کند و حس کنجکاوی وی را برانگیزد.
اگر بخواهیم، به مهمترین تفاوت های سناریوی بازی با سناریوی یک فیلم سینمایی بپردازیم، می توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱- در سناریوی فیلم های سینمایی، محدودیت های مختلفی از قبیل محدودیتهای فیزیکی و محدودیت های مربوط به جلوه های ویژه وجود دارد که در سناریوی بازی، همانند سناریوی مربوط به انیمیشن وجود ندارد.
۲- سناریوی سینمایی ثابت است و امکان تغییرش وجود ندارد. به این معنا که مخاطب هر چند بار هم که یک فیلم را ببیند، باز همان اتفاق های قبلی در فیلم رخ خواهد داد. این در حالیست که در سناریوی بازی، با انتخاب هایی که امکان آن در طول بازی فراهم می شود، دست بازیکن برای انتخاب سناریوهای مختلف و دنبال کردن آنها، باز است.
۳- میزان تاثیرپذیری مخاطب ازسناریوی بازی بیشتر از میزان تاثیرپذیری وی از سناریوی فیلم است. زیرا، مخاطب در بازی، خود را در وسط میدان می بیند و خود اوست که اتفاقات برایش رخ می دهد و عمل ها و عکس العمل های او مانند زندگی واقعی، بر دنیای بازی تأثیرگذار است. حال آنکه در مورد سناریوی فیلم، مخاطب تنها یک ناظر است.
از بیان گذشته و با توجه به یادداشت «از بهشت الهی تا بهشت مجازی» روشن می شود که بازی های رایانه ای قدرت بیشتری را برای اذهان بشر فراهم می کند تا با اعتبارسازی حداکثری در غفلت خود گرفتارتر آید. این قدرت هم برای صحنه گردانان تمدن غرب فراهم شده است تا در اداره جوامع دست به دامن نمادها و اعتباریات شوند و هم قدرت جولان را برای تخیل و توهم عامه بشر غربی را فراهم آورده است تا اداره شوند!!!
